Aantekeningen:

epijn II van Herstal, bekend met de bijnamen de Jonge, de Middelste of de Dikke, (Herstal, ca. 635 - Jupille-sur-Meuse, 16 december 714) was een Frankische hofmeier. Hij was de zoon van de hofmeier Ansegisel en van (de heilige) Begga, een dochter van de hofmeier Pepijn van Landen. Hij werd begraven in de abdij van Sint Arnulf (zijn grootvader) in Metz.

Door de mislukte staatsgreep van zijn oom Grimoald was zijn familie in politieke ongenade gevallen, waarbij veel prominente familieleden, onder wie zijn vader, gedood waren. Pepijn had nog wel de omvangrijke familiebezittingen langs de Maas en de Moezel. Door zijn huwelijk met Plectrudis (rond 670) verwierf hij nog meer bezittingen aan de Moezel en in de Eifel. Ook wist hij veel prestige terug te winnen door Gundewin te doden, de moordenaar van zijn vader.
In 679 was Pepijn een van de leidende edelen in Austrasië. Samen met Martin van Laon leidde hij het verzet tegen de hofmeier Ebroin van Neustrië en Bourgondië die ook de macht in Austrasië wilde verwerven. De Austrasiërs werden bij Laon verslagen, Martin werd gedood en Pepijn moest vluchten. In 680 werd hij hofmeier van Austrasië. Een jaar later werd Ebroin vermoord, en Pepijn sloot een verdrag met diens opvolger Waratton. In 687 kwam hij echter in conflict met Berthar, de nieuwe hofmeier van Neustrië en Bourgondië. Pepijn versloeg hem in de Slag bij Tertry. Koning Theuderik III benoemde Pepijn tot hofmeier van het gehele rijk en Pepijn erkende Theuderik als enige koning. Verder liet Pepijn zijn zoon Drogo trouwen met een dochter van Berthar.
In 689 versloeg hij de Friezen in de Slag bij Dorestad en veroverde hij alle gebieden ten zuiden van de Rijn. Aan de missionaris Willibrord gaf hij een oud Romeins fort, nu de stad Utrecht, als steunpunt voor zijn zending onder de Friezen. Ook onderwierp hij de Alemannen. In 691 deed hij een schenking aan de abdij van Sint-Arnulf te Metz. In 695 benoemde hij zijn zoon Grimoald II tot hofmeier in Neustrië en zijn zoon Drogo tot hofmeier in Bourgondië.

Gezin/Partner: Alpaida. Alpaida is geboren in 670; is gestorven in 714. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Karel Martel (Herstal, circa 689 - Quierzy, 22 oktober 741) was hofmeier van het Frankische Rijk. Hij reorganiseerde het Frankische leger en bestuur en wist daarmee met succes zowel zijn binnenlandse als buitenlandse tegenstanders, met name de Arabieren, Friezen en Saksen het hoofd te bieden. Zijn macht werd zo groot dat hij de plaats van de Merovingische koningen innam, zonder zichzelf tot koning uit te roepen. Karel wordt beschouwd als stamvader en naamgever van de Karolingen. Hij was zoon van Pepijn II en diens tweede vrouw in bigamie Alpaida, en is begraven in de abdij van Saint-Denis. Zijn bijnaam Martel (klemtoon op de laatste lettergreep, zoals in "bel") betekent hamer (vergelijk het Franse woord voor "hamer": marteau). Daarmee wordt de spreekwoordelijke hamer bedoeld waarmee Karel de Arabieren 'vermorzelde'.

Karel Martel stierf op 22 oktober 741 in Quierzy-sur-Oise in wat nu het Aisne departement in Picardië is. Hij werd begraven in de Kathedraal van Saint-Denis in Parijs. Zijn gebieden waren al een jaar eerder onder zijn volwassen zonen verdeeld: Carloman kreeg Austrasië en Alemannië (met Beieren als een vazalstaat), Pepijn de Korte kreeg Neustrië en Bourgondië (met Aquitainië als vazalstaat) en Grifo kreeg niets, hoewel sommige bronnen aangeven dat er over gesproken was hem een strook land tussen Neustrië en Austrasië te geven.
Gibbon noemde Karel Martel "de held van zijn tijd" en verklaarde dat de "Christenheid ... werd gered ... door het genie en het geluk van één man, Karel Martel."

Gezin/Partner: Rotrude van Trier. Rotrude (dochter van Liutwin) is geboren in 690 in Austrasië; is gestorven in 724. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Carloman (Austrasië, 713 - Montecassino, 4 december 755), hofmeier van het Frankische rijk tijdens de Merovingische periode.
Hij was een zoon van Karel Martel en Rotrude van Trier. Samen met zijn broer Pepijn de Korte werd hij, na de dood van Karel Martel in 741 hofmeier. In 747 besloot hij echter monnik te worden, waarna zijn broer Pepijn alleen overbleef als hofmeier.
Soms wordt hij plaatselijk als een heilige vereerd, maar hij is nooit heiligverklaard, noch is zijn cultus bevestigd. Men beschouwt hem dan ook doorgaans als eerbiedwaardig. Men vergelijke hiermee de plaatselijke verering van Karel de Grote in Aken (die overigens zelfs niet eerbiedwaardig is). Zijn feestdag is op 17 augustus.

Aantekeningen:

Pepijn (of Pippijn) (Jupille-sur-Meuse, 714 - Saint-Denis, 24 september 768), de Korte of de Jongere genaamd, was vanaf 741 hofmeier en vanaf 751 tot zijn dood de eerste koning der Franken uit het Karolingische huis. Hij was een zoon van Karel Martel en Rotrude van Trier.[1] Hij trouwde met Bertrada van Laon, dochter van Charibert van Laon.[2] In 741 volgden hij en zijn broer Carloman hun vader op als hofmeier en de facto heersers van het koninkrijk tijdens een interregnum (737-743). Na de pensionering van Carloman in 747 verkreeg Pepijn de toestemming van paus Zacharias om de laatste koning van de Merovingen, Childerik III, af te zetten en de troon aan te nemen in 752. Omdat hij was genoemd naar zijn grootvader, Pepijn van Herstal, die op zijn beurt ook genoemd is naar zijn grootvader, Pepijn van Landen, beiden hofmeiers, wordt Pepijn de Korte ook wel genummerd als Pepijn III. Pepijn is de vader van Karel de Grote. Hij is begraven in de kathedraal van Saint-Denis.

Gezin/Partner: Bertrada van Laon. Bertrada (dochter van Chalibert van Laon) is geboren in mei 720; is gestorven op 12 jul 783. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hiltrude (Austrasië, rond 716 - Beieren, 754) was een dochter van Karel Martel en Rotrude van Trier.
Zij zou, tegen de wil van haar broers en op instigatie van haar stiefmoeder, de Beierse Swanahilde, rond 740 in het huwelijk zijn getreden met Odilo I van Beieren, Haar broers Carloman en Pepijn de Korte voerden in 744 een oorlog tegen haar man. De uitkomst was dat Odilo de Frankische suzereiniteit over Beieren moest erkennen. Na de dood van haar echtgenoot werd zij in 748 regentes voor haar zoon Tassilo. Volgens de Annales Moselleni stierf zij in 754.

Aantekeningen:

Karel de Grote (Duits: Karl der Große; Frans en Engels: Charlemagne; Latijn: Carolus Magnus of Karolus Magnus) (vermoedelijk Herstal, waarschijnlijk 2 april 747 of 748[1] - Aken, 28 januari 814[2]), afkomstig uit het geslacht der Karolingen, was vanaf 9 oktober 768 koning der Franken[3] en vanaf 25 december 800 keizer van het Westen.
Deze kleinzoon van Karel Martel kreeg reeds tijdens zijn leven de bijnaam "de Grote" en geldt sinds de middeleeuwen als een van de belangrijkste heersers van het Westen. Het Frankische Rijk kende onder hem haar grootste omvang. Met zijn kroning door paus Leo III op eerste kerstdag 800 in Rome, werd het keizerschap in West-Europa in ere hersteld. Op initiatief van keizer Frederik Barbarossa werd Karel de Grote op 29 december 1165 door de tegenpaus Paschalis III heilig verklaard.[4] Reeds in het epos Karolus Magnus et Leo Papa (eind 8e eeuw) werd hij tot "Pater Europae" ("Vader van Europa") uitgeroepen.[5] Karel de Grote wordt beschouwd als een persoonlijkheid die het collectief Europees historisch bewustzijn heeft vormgegeven.[6]
Zowel de Duitsers als de Fransen voeren het begin van hun nationale geschiedenis terug tot Karel de Grote. De stad Aken stelde in 1949 als erkenning voor zijn verdiensten de Internationale Karelsprijs Aken in, die jaarlijks wordt uitgereikt.

Karel is getrouwd met Hildegard de Vinzgau in 771. Hildegard (dochter van Gerold van de Vinzgou) is geboren op 4 mei 758 in Swaben; is gestorven op 30 apr 783 in Thionville; is begraven in Metz. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Karloman (?, 751 - Samoussy (Aisne), 4 december 771) was koning der Franken van 768 - 771. Hij was de tweede zoon van Pepijn de Korte.
Samen met zijn broer Karel de Grote werd hij in 754 door paus Stephanus II tot koning gezalfd. Na Pepijns dood in 768 werd het koninkrijk verdeeld onder Karel en Karloman. Karloman kreeg de zuid-oostelijke regio toebedeeld, bestaande uit het zuidelijk deel van Austrasië (waarin onder andere Thionville), het zuidelijk deel van Neustrië (waarin onder andere Parijs, Soissons, Samoussy en Attigny), Bourgondië, de Provence, Septimanië, de Elzas, Alemannië en zuidelijk Aquitanië. Hij liet zich kronen in Soissons. Er was behoorlijk wat spanning tussen de broers en dat is mogelijk de reden van het overlijden van Karloman.
Karloman was gehuwd met Gerberga en zij hadden twee kinderen, Pepijn en een onbekend kind (mogelijk gaat het hier om de heilige Ida van Herzfeld). Gerberga zou na Karlomans dood met haar twee kinderen naar de Longobarden vluchten waar ze toevlucht zocht bij Desiderius. Na 772 is er niets meer over hen bekend.

Aantekeningen:

Gisela (757 - 810) was een dochter van Pepijn de Korte en zijn echtgenote Bertrada van Laon. Ze is de zus van Karel de Grote en Carloman.
De biograaf van Karel de Grote, Einhard stelt dat Gisela sinds haar kinderjaren aan de kerk was gewijd. Ze werd non in de Abdij van Chelles, waar ze uiteindelijk ook abdis werd. Als abdis van de Abdij van Chelles hield Gisela toezicht op een van de meest productieve scriptoria van de 8e en de 9e eeuw[1]. Volgens Einhard had ze een goede relatie met haar broer, Karel de Grote, die "haar behandelde met hetzelfde respect dat hij zijn moeder betoonde." Gisela stierf in 810 in het klooster, waar zij het grootste deel van haar leven had doorgebracht.
Karel de Grote en zijn derde vrouw Hildegard vernoemden een van hun dochters naar Gisela. Deze Gisela de Jongere heeft waarschijnlijk van 781 tot 808 geleefd, maar er is weinig over haar leven bekend.

Aantekeningen:

jong overleden, begraven in de abdij van St Arnulf in Metz.

Aantekeningen:

jong overleden, begraven in de abdij van St Arnulf in Metz.