Aantekeningen:

Beroep: Timmerman

Begraven:
Begraafplaats Wijk
Veldstraat
Wijk en Aalburg

Hendrik is getrouwd met Antonia Maria van Wijk op 31 aug 1937 in Wijk en Aalburg. Antonia (dochter van Jacob Adrianus van Wijk en Gijsbertje de Waal) is geboren op 17 jan 1913 in Wijk en Aalburg; is gestorven op 11 dec 1989 in Wijk en Aalburg. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

DOOR PETER BRUSSE

Aart Vos, op 16 juni op 66-jarige leeftijd overleden, was de bedenker en organisator van talloze culturele evenementen, toeristenattracties en projecten voor het goede doel in het dorp Oostvoorne op de Zuid-Hollandse eilanden; van Jacoba van Beierendag, Wereld Vredes Vliegerdag, dauwtrappen, schatgraven, snertwandelingen, Bos en Burcht Fair en Carribean Night tot geldinzamelingen voor Tweede Kansjongeren in Rotterdam en weeskinderen in de Oekraïne. Het was zijn manier van ontspannen naast zijn baan als manager ‘human resources’ van de oliemaatschappij Chevron Texaco.

Daar was hij betrokken geweest bij de moeizame fusie tussen beide bedrijven en moest hij altijd weer proberen de cultuurverschillen tussen Texas en Nederland te overbruggen. Hij was een man van stralend optimisme, wist de burgemeester steevast van zijn plannen te overtuigen en was, in fleurig hemd of net pak altijd ‘een paar streepjes beter gekleed dan wij’, zegt een dorpsgenoot.

‘Aart zei eens dat het mooi zou zijn bij het dauwtrappen bij de bocht van het pad heel sprookjesachtig een piano neer te zetten en hij wist dan ook meteen een oude piano te vinden die tegen een stootje kon, maar toch heel redelijk klonk. Na afloop verkocht Aart Oostvoornse dauw in plastic zakjes.’

Hij werd in Wijk en Aalburg (Noord-Brabant) geboren en wilde al op de hbs piloot worden. Hij kwam bij de luchtmacht in Soesterberg en stapte over naar het bedrijfsleven, eerst ICI, daarna Texaco.

Hij vond te midden van de raffinaderijen toch nog een stukje ongerepte natuur in Oostvoorne, waar hij snel inburgerde en gevraagd werd voorzitter van het VVV te worden. Vergaderingen werden thuis gehouden, ze duurden veel langer dan nodig was, want het moest ook gezellig zijn.

Zijn vrouw Miep hield de notulen bij en was de enige die zijn handschrift lezen kon. Hij regelde alles tot in detail, liep altijd rond met het draaiboek onder de arm, maar was niet de man die met hekken of stoelen ging sjouwen. Hij was de regisseur die iedereen enthousiast maakte en de toespraken hield. ‘Vanzelfsprekend, want niemand anders kon het; nou ja, misschien wel, maar Aart genoot er zo van. ’ zegt een vriend. Hij hield zorgvuldig zijn plakboeken bij.

Hij kon luisteren, compromissen sluiten, maar zijn charme overwon veel. Zo belde hij een keer vlak voor Kerstmis naar een vriend die een elektrotechnisch bureau had en zei: ‘Zou het niet mooi zijn als je op kerstnacht de kerk verlichtte, het is toch zonde als die prachtige, oude kerk er bij de kerstviering zo donker en somber bij staat.’ De vriend deed in alle kerstdrukte wat Aart vroeg en werd in de kerstpreek van de kansel bedankt. ‘Typisch Aart, had hij ook voor gezorgd, moet je doen had hij tegen dominee gezegd, goede reclame.’

De sterkste schijnwerper, gericht op de torenspits, had de vriend in Aarts tuin opgesteld. Niemand begreep waar dat mysterieuze licht vandaan kwam. ‘Daar had Aart dan weer zo’n plezier om. Zo was iedereen gelukkig.’

Hij ging vaak met zijn vrouw, in binnen- en buitenland, op zoek naar nieuwe attracties, hield van koken voor vrienden, kon uren in zijn eentje naar Bernard Haitink luisteren, draaide Afrikaanse muziek en had altijd tijd en ruimte voor het gezin. De bruiloft van zijn dochter zal hij niet meer bijwonen, maar hij had, omdat hij het niet laten kon, met haar de mooiste bruidsjurk gezocht die hij maar kon vinden.