Aantekeningen:

Karel Martel (Herstal, circa 689 - Quierzy, 22 oktober 741) was hofmeier van het Frankische Rijk. Hij reorganiseerde het Frankische leger en bestuur en wist daarmee met succes zowel zijn binnenlandse als buitenlandse tegenstanders, met name de Arabieren, Friezen en Saksen het hoofd te bieden. Zijn macht werd zo groot dat hij de plaats van de Merovingische koningen innam, zonder zichzelf tot koning uit te roepen. Karel wordt beschouwd als stamvader en naamgever van de Karolingen. Hij was zoon van Pepijn II en diens tweede vrouw in bigamie Alpaida, en is begraven in de abdij van Saint-Denis. Zijn bijnaam Martel (klemtoon op de laatste lettergreep, zoals in "bel") betekent hamer (vergelijk het Franse woord voor "hamer": marteau). Daarmee wordt de spreekwoordelijke hamer bedoeld waarmee Karel de Arabieren 'vermorzelde'.

Karel Martel stierf op 22 oktober 741 in Quierzy-sur-Oise in wat nu het Aisne departement in Picardië is. Hij werd begraven in de Kathedraal van Saint-Denis in Parijs. Zijn gebieden waren al een jaar eerder onder zijn volwassen zonen verdeeld: Carloman kreeg Austrasië en Alemannië (met Beieren als een vazalstaat), Pepijn de Korte kreeg Neustrië en Bourgondië (met Aquitainië als vazalstaat) en Grifo kreeg niets, hoewel sommige bronnen aangeven dat er over gesproken was hem een strook land tussen Neustrië en Austrasië te geven.
Gibbon noemde Karel Martel "de held van zijn tijd" en verklaarde dat de "Christenheid ... werd gered ... door het genie en het geluk van één man, Karel Martel."

Gezin/Partner: Rotrude van Trier. Rotrude (dochter van Liutwin) is geboren in 690 in Austrasië; is gestorven in 724. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Carloman (Austrasië, 713 - Montecassino, 4 december 755), hofmeier van het Frankische rijk tijdens de Merovingische periode.
Hij was een zoon van Karel Martel en Rotrude van Trier. Samen met zijn broer Pepijn de Korte werd hij, na de dood van Karel Martel in 741 hofmeier. In 747 besloot hij echter monnik te worden, waarna zijn broer Pepijn alleen overbleef als hofmeier.
Soms wordt hij plaatselijk als een heilige vereerd, maar hij is nooit heiligverklaard, noch is zijn cultus bevestigd. Men beschouwt hem dan ook doorgaans als eerbiedwaardig. Men vergelijke hiermee de plaatselijke verering van Karel de Grote in Aken (die overigens zelfs niet eerbiedwaardig is). Zijn feestdag is op 17 augustus.

Aantekeningen:

Pepijn (of Pippijn) (Jupille-sur-Meuse, 714 - Saint-Denis, 24 september 768), de Korte of de Jongere genaamd, was vanaf 741 hofmeier en vanaf 751 tot zijn dood de eerste koning der Franken uit het Karolingische huis. Hij was een zoon van Karel Martel en Rotrude van Trier.[1] Hij trouwde met Bertrada van Laon, dochter van Charibert van Laon.[2] In 741 volgden hij en zijn broer Carloman hun vader op als hofmeier en de facto heersers van het koninkrijk tijdens een interregnum (737-743). Na de pensionering van Carloman in 747 verkreeg Pepijn de toestemming van paus Zacharias om de laatste koning van de Merovingen, Childerik III, af te zetten en de troon aan te nemen in 752. Omdat hij was genoemd naar zijn grootvader, Pepijn van Herstal, die op zijn beurt ook genoemd is naar zijn grootvader, Pepijn van Landen, beiden hofmeiers, wordt Pepijn de Korte ook wel genummerd als Pepijn III. Pepijn is de vader van Karel de Grote. Hij is begraven in de kathedraal van Saint-Denis.

Gezin/Partner: Bertrada van Laon. Bertrada (dochter van Chalibert van Laon) is geboren in mei 720; is gestorven op 12 jul 783. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hiltrude (Austrasië, rond 716 - Beieren, 754) was een dochter van Karel Martel en Rotrude van Trier.
Zij zou, tegen de wil van haar broers en op instigatie van haar stiefmoeder, de Beierse Swanahilde, rond 740 in het huwelijk zijn getreden met Odilo I van Beieren, Haar broers Carloman en Pepijn de Korte voerden in 744 een oorlog tegen haar man. De uitkomst was dat Odilo de Frankische suzereiniteit over Beieren moest erkennen. Na de dood van haar echtgenoot werd zij in 748 regentes voor haar zoon Tassilo. Volgens de Annales Moselleni stierf zij in 754.

Aantekeningen:

Karel de Grote (Duits: Karl der Große; Frans en Engels: Charlemagne; Latijn: Carolus Magnus of Karolus Magnus) (vermoedelijk Herstal, waarschijnlijk 2 april 747 of 748[1] - Aken, 28 januari 814[2]), afkomstig uit het geslacht der Karolingen, was vanaf 9 oktober 768 koning der Franken[3] en vanaf 25 december 800 keizer van het Westen.
Deze kleinzoon van Karel Martel kreeg reeds tijdens zijn leven de bijnaam "de Grote" en geldt sinds de middeleeuwen als een van de belangrijkste heersers van het Westen. Het Frankische Rijk kende onder hem haar grootste omvang. Met zijn kroning door paus Leo III op eerste kerstdag 800 in Rome, werd het keizerschap in West-Europa in ere hersteld. Op initiatief van keizer Frederik Barbarossa werd Karel de Grote op 29 december 1165 door de tegenpaus Paschalis III heilig verklaard.[4] Reeds in het epos Karolus Magnus et Leo Papa (eind 8e eeuw) werd hij tot "Pater Europae" ("Vader van Europa") uitgeroepen.[5] Karel de Grote wordt beschouwd als een persoonlijkheid die het collectief Europees historisch bewustzijn heeft vormgegeven.[6]
Zowel de Duitsers als de Fransen voeren het begin van hun nationale geschiedenis terug tot Karel de Grote. De stad Aken stelde in 1949 als erkenning voor zijn verdiensten de Internationale Karelsprijs Aken in, die jaarlijks wordt uitgereikt.

Karel is getrouwd met Hildegard de Vinzgau in 771. Hildegard (dochter van Gerold van de Vinzgou) is geboren op 4 mei 758 in Swaben; is gestorven op 30 apr 783 in Thionville; is begraven in Metz. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Karloman (?, 751 - Samoussy (Aisne), 4 december 771) was koning der Franken van 768 - 771. Hij was de tweede zoon van Pepijn de Korte.
Samen met zijn broer Karel de Grote werd hij in 754 door paus Stephanus II tot koning gezalfd. Na Pepijns dood in 768 werd het koninkrijk verdeeld onder Karel en Karloman. Karloman kreeg de zuid-oostelijke regio toebedeeld, bestaande uit het zuidelijk deel van Austrasië (waarin onder andere Thionville), het zuidelijk deel van Neustrië (waarin onder andere Parijs, Soissons, Samoussy en Attigny), Bourgondië, de Provence, Septimanië, de Elzas, Alemannië en zuidelijk Aquitanië. Hij liet zich kronen in Soissons. Er was behoorlijk wat spanning tussen de broers en dat is mogelijk de reden van het overlijden van Karloman.
Karloman was gehuwd met Gerberga en zij hadden twee kinderen, Pepijn en een onbekend kind (mogelijk gaat het hier om de heilige Ida van Herzfeld). Gerberga zou na Karlomans dood met haar twee kinderen naar de Longobarden vluchten waar ze toevlucht zocht bij Desiderius. Na 772 is er niets meer over hen bekend.

Aantekeningen:

Gisela (757 - 810) was een dochter van Pepijn de Korte en zijn echtgenote Bertrada van Laon. Ze is de zus van Karel de Grote en Carloman.
De biograaf van Karel de Grote, Einhard stelt dat Gisela sinds haar kinderjaren aan de kerk was gewijd. Ze werd non in de Abdij van Chelles, waar ze uiteindelijk ook abdis werd. Als abdis van de Abdij van Chelles hield Gisela toezicht op een van de meest productieve scriptoria van de 8e en de 9e eeuw[1]. Volgens Einhard had ze een goede relatie met haar broer, Karel de Grote, die "haar behandelde met hetzelfde respect dat hij zijn moeder betoonde." Gisela stierf in 810 in het klooster, waar zij het grootste deel van haar leven had doorgebracht.
Karel de Grote en zijn derde vrouw Hildegard vernoemden een van hun dochters naar Gisela. Deze Gisela de Jongere heeft waarschijnlijk van 781 tot 808 geleefd, maar er is weinig over haar leven bekend.

Aantekeningen:

jong overleden, begraven in de abdij van St Arnulf in Metz.

Aantekeningen:

jong overleden, begraven in de abdij van St Arnulf in Metz.

Aantekeningen:

Karel de Jongere (Aken, ca. 772 - Beieren, 4 december 811), was de tweede zoon van Karel de Grote en de eerste zoon bij diens derde vrouw, Hildegard.[1] Toen Karel de Grote zijn rijk onder zijn zonen verdeelde, werd Karel de Jongere als koning van Neustrië aangewezen. Hij overleed echter drie jaar voor de dood van zijn vader.

Aantekeningen:

geboren tijdens het beleg van Pavia maar overleden op de terugreis. Begraven in de abdij van St Arnulf te Metz

Begraven:
in de kerk van de abdij Saint-Arnoul te Metz.

Aantekeningen:

Rotrudis (Hruodtrud) (775 – 6 juni 810) was één van de ruim twintig kinderen van Karel de Grote. Ze was de tweede dochter uit zijn huwelijk met zijn derde vrouw, Hildegard van de Vinzgau. In sommige bronnen wordt ze ook de oudste dochter genoemd omdat haar oudere zuster Adalhaid als zuigeling stierf.

Aantekeningen:

minnares van Angilbert, abt van Sint-Riquier. Door Lodewijk de Vrome van zijn hof verbannen toen hij keizer werd.

Aantekeningen:

epijn van Italië, bij geboorte oorspr. Karloman, (april 777 - 8 juli 810) was de tweede zoon van Karel de Grote met zijn vrouw Hildegard (na Karel de Jongere en bastaardzoon Pepijn met de Bult). Hij was koning (bestuurder en militair bevelhebber) van Italië binnen het rijk van zijn vader.
In 781 bezocht Karel Italië, officieel als bedevaartganger, maar mede om er orde op zaken te stellen en het land beter onder Karolingisch gezag te brengen. Hij benoemde er op 15 april zijn zoon Karloman (Pepijn) als koning. Hij brak met opzet met de traditie door hem tot koning van Italië te maken en niet van het nog maar net veroverde Lombardije, hoewel Karloman zich wel vestigde in de oude hoofdstad van de Longobarden, Pavia. Deze benoeming maakte deel uit van de politiek van Karel om het bestuur en de militaire organisatie van zijn rijk te decentraliseren, zodat ook tijdens zijn afwezigheid het rijk adequaat kon worden verdedigd. Karloman was bij zijn benoeming 8 jaar oud en zijn taken werden uitgevoerd door belangrijke hovelingen, zoals abt Adelard van Corbie en hertog Erik van Friuli. Na de mislukte opstand van Karlomans halfbroer Pepijn met de Bult in 792, viel die in ongenade. Karloman werd door de paus opnieuw gedoopt met de naam Pepijn.
De belangrijkste gebeurtenissen tijdens het bewind van Pepijn:
791 veldtocht tegen de Avaren langs de Drava
793 onderdrukt een opstand van Benevento
795-6 oorlog tegen de Avaren. Met hulp van de Kroatische leider Vojnomir wist hij door te dringen in het gebied tussen Tisa en Donau (nu Hongarije) waar het Avaarse hoofdkwartier, de Ring, gelegen was. Het werd verwoest. Pepijn keerde terug met zoveel goud en zilver dat Einhard beweert dat dit de meest winstgevende onderneming van de Franken ooit was.
797 veldtocht tegen de Slaven aan de oostgrens
799 neemt deel aan de veldtocht tegen de Saksen
Verovert Corsica op de Moren
810 Onderwerpt Istrië en de steden aan de Dalmatische kust, slaagt er niet in Venetië te veroveren
In 806 verdeelde Karel de Grote zijn rijk onder zijn zoons in de Divisio regnorum om na zijn dood onenigheid onder zijn erfgenamen te voorkomen. Aan het al bestaande gebied van het Italiaanse koninkrijk voegde hij Beieren, Karinthië en de helft van Alemannië toe. Vreemd genoeg werd er niet gezegd wat er met de keizerstitel ging gebeuren, mogelijk omdat er daarover met Byzantium nog steeds onenigheid was. Het zou echter allemaal anders lopen.
Pepijn stierf voortijdig in 810, na een ziekte (vermoedelijk malaria). Met instemming van Karel de Grote volgde diens bastaardzoon Bernhard hem op als koning van Italië. Ook Pepijns oudere broer, Karel, stierf voortijdig. De keizer maakte daarom zijn derde wettige zoon Lodewijk tot zijn enige erfgenaam, met inbegrip van de keizerstitel. De bedoeling was dat Bernhard van Italië -die dus als opvolger voor de keizerstitel gepasseerd werd- zijn oom net zo trouw zou dienen als Pepijn zijn vader gediend had, maar dat bleek al snel een vrome wens.

Begraven:
in de kerk San Zeno Maggiore te Verona.

Gezin/Partner: Chrothais. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Lodewijk de Vrome (Chasseneuil bij Poitiers, 11 april 778 - Ingelheim am Rhein, 20 juni 840), ook wel de Eerlijke en de Joviale, was de Koning van Aquitanië vanaf 781. Hij was ook Koning der Franken en co-keizer (als Lodewijk I) met zijn vader, Karel de Grote, vanaf 813. Als de enige overlevende volwassen zoon van Karel de Grote en Hildegard, werd hij de enige heerser der Franken na het overlijden van zijn vader in 814, een positie die hij bekleedde tot zijn overlijden, met uitzondering van de periode 833-834, waarin hij werd afgezet.
Tijdens zijn bewind in Aquitanië werd Lodewijk belast met de verdediging van de zuidwestelijke grens van het rijk. Hij veroverde Barcelona van de moslims in 801 en liet Frankische autoriteit gelden over Pamplona en de Basken ten zuiden van de Pyreneeën in 812. Als keizer nam hij zijn volwassen zonen - Lotharius I, Pepijn I van Aquitanië en Lodewijk de Duitser - op in de regering en zocht naar een geschikte verdeling van het rijk tussen hen. Het eerste decennium van zijn bewind werd gekenmerkt door verschillende tragedies en vernederingen, met name de brutale behandeling van zijn neef Bernhard van Italië, met wie hij zich verzoende in een publieke act van zelfvernedering. In de jaren 830 werd zijn rijk verscheurd door een burgeroorlog tussen zijn zonen, maar dan erger door pogingen van Lodewijk om zijn zoon Karel de Kale op te nemen in zijn opvolgingsplannen. Hoewel zijn bewind eindigde op een hoge noot, met orde grotendeels hersteld, werd het gevolgd door drie jaar burgeroorlog. Lodewijk wordt over het algemeen ongunstig vergeleken tegenover zijn vader, maar hij werd dan ook geconfronteerd met hele andere problemen.

Aantekeningen:

tweelingbroer van Lodewijk, jong overleden

Aantekeningen:

Gisela (ca. 781 - 808) was een dochter van Karel de Grote uit zijn derde huwelijk met Hildegard.
Behalve haar geboorte en sterfjaar is er weinig bekend over het leven van Gisela. Zij dient niet verward te worden met haar tante Gisela, naar wie zij waarschijnlijk is vernoemd.

Aantekeningen:

40 dagen oud geworden en begraven in de abdij van St Arnulf te Metz. Hildegard overleed aan de complicaties na haar geboorte.

Aantekeningen:

Bernhard (797 - 17 april 818) was een onwettige zoon van koning Pepijn van Italië en volgde zijn vader op als koning van Italië in 813.
Bernhard werd in zijn jeugd opgevoed in de abdij van Fulda. In 812 werd hij meerderjarig en werd hij benoemd tot gouverneur van Italië, begeleid door abt Adelhard van Corbie, adviseur en neef van Karel de Grote. Een jaar later werd hij in Aken tot koning van Italië gekroond, als opvolger van zijn vader - wat bijzonder is omdat hij een onwettige zoon was. In de eerste jaren van zijn bestuur was hij een trouwe vazal van Karel de Grote en Lodewijk de Vrome. In 815 onderzocht hij de moorden in een conflict tussen paus Leo III en diens tegenstanders uit adellijke Romeinse families.
In 817 stelde Lodewijk de Vrome de Ordinatio Imperii op. Bernhard werd daarin niet expliciet als koning van Italië genoemd en was daardoor bang dat hij zijn positie zou verliezen. Daarop werden er aan zijn hof plannen gemaakt voor het uitroepen van een onafhankelijk koninkrijk. Bernhard bezette de Alpenpassen. Lodewijk de Vrome trok met een leger naar Chalon-sur-Saône en Bernhard begreep dat zijn positie onhoudbaar was, zeker toen enkele van zijn aanhangers hem verlieten. Bernhard kreeg bericht dat Lodewijk hem wilde begenadigen. Bernhard ging naar Lodewijk in Chalons en daar bleek dat hij geen keuze had dan zich met zijn aanhangers over te geven. In 818 werd Bernhard te Aken ter dood veroordeeld maar de straf werd verzacht tot het uitsteken van de ogen (met een roodgloeiend mes). Twee dagen na de straf bezweek Bernhard alsnog na een ondragelijk lijden. De aanhangers van Bernhard verloren allen hun bezittingen en titels, de leken werd de ogen uitgestoken en de geestelijken werden opgesloten. Sommigen, o.a. de gerespecteerde bisschop Theodulf van Orléans stierven daarna verdacht snel. Lodewijk was daarna bevreesd voor nieuwe opstanden en dwong zijn nog steeds trouwe halfbroers om in het klooster te treden.
Lodewijk werd gekweld door wroeging over de dood van Bernhard en Theodulf. Zijn gedrag in de nasleep van deze crisis, inclusief een publieke schuldbelijdenis, deed ernstige afbreuk aan zijn prestige als vorst.
Bernhard was getrouwd met Kunigonde van Laon. Zij stichtte het nonnenklooster van San Allessandro in Parma. Volgens sommige bronnen zou ze de dochter zijn van Heribert van Orange, zoon van Willem van Gellonne, maar deze theorie is alleen gebaseerd op de prominente, en anders moeilijk te verklaren, plaats van de naam Heribert onder de graven van Vermandois, de afstammelingen van hun zoon. Bernard en Kunigonde waren ouders van Pepijn van Saint Quentin.

Gezin/Partner: Kunigonde van Laon. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Pepijn van Vermandois (ca. 818 - na 850) was een zoon van Bernard van Italië en van Cunigonde. Hij is de eerste van de graven van de Vermandois die twee eeuwen lang tot de belangrijkste feodale vorsten van Frankrijk hoorden.
In 834 bevrijdde hij samen met andere Italiaanse edelen keizerin Judith van Beieren uit het klooster van Cortona waar ze was opgesloten door haar opstandige stiefzoons en bracht haar naar Lodewijk de Vrome in Aken. Als beloning werd hij in 836 benoemd tot graaf van St. Quentin, Senlis en Peronne. Net als veel andere getrouwen van Lodewijk de Vrome steunde hij na diens dood in 840 zijn jongste zoon Karel de Kale maar toen Lotharius I optrok naar Parijs koos Pepijn diens kant. Na het verdrag van Verdun werd hij blijkbaar weer zonder problemen vazal van Karel en behield zijn functies.
Pepijn was getrouwd met een onbekende vrouw. Op grond van het gegeven dat zijn kinderen goederen in de Vexin erfden wordt verondersteld dat zij dochter was van een edelman Theoderic uit de Vexin, die achterkleinzoon was van Childebrand. Theoderics vader en grootvader heetten beiden Nibelung.

Gezin/Partner: n.n.. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Gezin/Partner: Bertha van Morvois. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Gezin/Partner: Levend. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Herbert II van Vermandois (884 - Saint-Quentin (Aisne), 23 februari 943) was graaf van Vermandois en werd een van de machtigste edelen in het noorden en midden van Frankrijk.
Herbert volgde in 902 zijn vader op als graaf van Vermandois. In 907 trouwde hij met een dochter van Robert van Bourgondië en werd daardoor lekenabt van de Sint-Medardusabdij te Soissons en graaf van Meaux. In 918 werd hij ook graaf van Mézeray en Vexin. Herbert hielp in 922 de aartsbisschop van Reims om diens vazallen te onderwerpen.
In 922 steunde hij Karel de Eenvoudige nog tegen de opstand van Robert van Parijs maar in 923 vocht hij aan de kant van Robert in de slag bij Soissons. Robert sneuvelde in deze slag en zijn schoonzoon Rudolf werd tot koning gekozen. Herbert kreeg door een list Karel de Eenvoudige in handen (hij had hem naar zijn gebied gelokt met een aanbod voor onderhandelingen) en nam hem gevangen, en sloot hem op in Château-Thierry. Herbert zou Karel tot diens dood in 929 in zijn macht houden, om koning Rudolf onder druk te kunnen zetten met de dreiging Karel vrij te laten. In 924 verwierf Herbert Péronne (Somme) en bouwde daar een kasteel waarin hij Karel voor de rest van zijn leven opsloot.
Vanaf 924 wist Herbert in hoog tempo zijn macht uit te breiden:
924 veroverde hij samen met Arnulf I van Vlaanderen Eu (Seine-Maritime) op de Vikingen
925 werd zijn vijfjarige zoon Hugo benoemd tot aartsbisschop van Reims
926 werd Herbert graaf van Amiens en bezette hij tegen de wil van Rudolf, Laon en bouwde daar een fort
927 sloot Herbert een bondgenootschap met Rollo, graaf van Normandië
928 vergezelde Herbert Rudolf bij een bezoek aan Bourgondië. Ook liet hij in 928 Karel de Eenvoudige voor korte tijd vrij om Rudolf meer onder druk te zetten.
930 bezette Herbert het kasteel van Vitry, dat eigendom was van de broer van koning Rudolf
Vanaf 931 werd Herbert harder aangepakt door koning Rudolf en Hugo de Grote. In 931 veroverden ze Reims en benoemden een andere aartsbisschop. In de daaropvolgende jaren moest Herbert ook Vitry, Laon (behalve het fort), Château-Thierry en Soissons opgeven. Via bemiddeling door Hendrik de Vogelaar werd een vrede gesloten waarbij Herbert zich aan Rudolf onderwierp, en al zijn bezittingen terugkreeg behalve Reims en Laon. In de jaren daarna zou Herbert nog meer functies verwerven zoals graaf van Troyes en lekenabt van Saint-Crépin te Soissons. In 938 moest hij wel zijn fort bij Laon opgeven. In 941 kwam hij samen met Hugo de Grote en Willem I van Normandië in opstand tegen Lodewijk IV van Frankrijk. Met hun steun kon hij Reims veroveren en zijn zoon weer tot aartsbisschop maken. Het conflict werd beëindigd na bemiddeling door Otto I de Grote.

Begraven:
Saint Quentin

Gezin/Partner: Adelheid van Bourgondie. Adelheid is geboren in 890; is gestorven in 943. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Emma van Frankrijk (894 - 934) was een dochter van Robert I van Frankrijk en van Beatrix van Vermandois. Zij huwde in 921 met de latere Franse koning Rudolf van Bourgondiëhem. Emma stierf in 934, nadat zij haar echtgenoot geholpen had om de opstand van de vazallen neer te slaan.

Zij kregen samen twee kinderen, maar geen van hen overleefde de kindertijd:

Lodewijk (gestorven: 14 juni 929)
Judith

Emma is getrouwd met Rudolf van Bourgondië in 921. Rudolf is geboren in 890; is gestorven op 15 jan 936 in Auxerre. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Hugo is getrouwd met Levend [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Robert I van Meaux (ca. 910 - 19 juni 966) was een zoon van Herbert II van Vermandois en van Adelheid van Frankrijk. In 946 werd de erfenis van zijn vader zo veel mogelijk versnipperd door Hugo de Grote en werd Robert graaf van Meaux. Hij trouwde met Adelheid, erfdochter van Giselbert van Chalon en verwierf zo de graafschappen Chalon-sur-Saône, Troyes en Baume. Uit hun huwelijk zou het graafschap Champagne ontstaan. In 959 nam hij Dijon in en verdreef hij de bisschop van Troyes. In beide gevallen moest hij echter inbinden onder druk van respectievelijk Lotharius van Frankrijk en Bruno de Grote.
Robert was gehuwd met Adelheid (ca. 928 - na augustus 987), dochter van Giselbert van Chalon en Ermengarde van Bourgondië,

Aantekeningen:

Odo van Vermandois (915-) was een zoon van Herbert II van Vermandois en van Adelheid van Frankrijk. Van 928 tot 931 was hij graaf van Vienne. In 938 raakte hij overhoop met zijn vader en zocht hij aansluiting bij Lodewijk Outremer, die hem in 938 Laon schonk en in 941 het graafschap Amiens. In 944 werd hij echter door troepen van de koning verjaagd uit Vermandois. Na 19 juni 946 wordt hij niet meer vermeld in de documenten.

Aantekeningen:

Aleidis van Vermandois (916 - Brugge, 10 oktober 960) was een dochter van Herbert II van Vermandois en van Adelheid van Frankrijk. Zij is begraven in de Sint-Pietersabdij (Gent).
In 934 werd zij (vermoedelijk de tweede) echtgenote van graaf Arnulf I van Vlaanderen. Het paar kreeg volgende kinderen:
Liutgard van Vlaanderen (ca. 935 - 29 september 964), in 955 gehuwd met Wichman IV, graaf van Hamaland
Boudewijn III (tussen 935/940 - 1 januari 962)
Egbert (ovl. voor 10 juli 953)
Elftrude (ovl. na 965), in 950 gehuwd met Siegfried I van Guînes

Begraven:
Sint Pieters Abdij
Gent

Aantekeningen:

Hugo van Vermandois (920 - 962) stamde uit de familie van de Karolingen en was de jongste zoon van graaf Herbert II van Vermandois.
In het jaar 925 liet graaf Herbert II van Vermandois zijn toen 5-jarige zoon Hugo tot aartsbisschop van het aartsbisdom Reims benoemen en zichzelf tot beheerder van de aartsbisschoppelijke goederen. In het jaar 931 veroverde de Robertijn Hugo de Grote, in zijn vete met graaf Herbert II van Vermandois, de stad Reims. Vervolgens verving hij de toenmalige aartsbisschop van Reims, de toen 11-jarige Hugo, door Artald van Reims.
Een van Artalds belangrijkste ambtshandelingen was de kroning op 19 juni 936 in Laon van de Karolingische koning Lodewijk IV van Frankrijk. Lodewijks zelfbevrijding uit de voogdij van Hugo de Grote leidde de volgende jaren tot een alliantie tussen Hugo de Grote en Herbert II van Vermandois, die in 940 Reims veroverde, Artald als aartsbisschop afzette en diens voorganger Hugo van Vermandois, nu twintig jaar oud, opnieuw als aartsbisschop installeerde. Zes jaar later (946) slaagde Lodewijk IV er in Reims te heroveren en werd Artald weer als aartsbisschop geïnstalleerd.
Op de Universele Synode van Ingelheim van de gezamenlijke bisschoppen van het West- en Oost-Frankische Rijk in juni 948 werd de rechtmatigheid van de benoeming van Artald van Reims tot aartsbisschop van Reims erkend. Tevens werd de strijd van Hugo de Grote tegen zijn leenheer koning Lodewijk IV van Frankrijk veroordeeld.

Aantekeningen:

Liutgard van Vermandois (ca. 914 - 9 februari, 978) was een dochter van Herbert II van Vermandois en Adelheid van Bourgondië. Via haar vader was zij een zesde generatie afstammeling van Karel de Grote. Ze huwde eerst met Willem I van Normandië en na zijn dood in 942 een jaar later in 943 met Theobald I van Blois.

Aantekeningen:

Albert I van Vermandois (931/934 - 8 september 987), ook Adalbert, bijgenaamd de Vrome, was een edelman uit het noorden van Frankrijk in de tiende eeuw, de jongste zoon van de machtige graaf Herbert II van Vermandois.
Na diens dood besloot hertog Hugo de Grote om de macht van het huis van Vermandois te breken door de bezittingen en leengoederen van Herbert eerlijk over zijn zoons en dochters te verdelen, en ze daarmee te versnipperen. Hierdoor werd Albert in 946 enkel graaf van Vermandois. Hij streed voor zijn broer Hugo, die door koning Lodewijk IV van Frankrijk in 946 was afgezet als bisschop van Reims maar moest zich in 949 aan Lodewijk onderwerpen. Albert stichtte de abdij van Homblières opnieuw en bouwde Mont-Saint-Quentin. In 987 was hij een van de tegenstanders van de koningskeuze van Hugo Capet. Albert werd begraven in Saint-Quentin (Aisne).

Begraven:
Saint Quentin

Gezin/Partner: Gerberga van Lotharingen. Gerberga is geboren in 935; is gestorven in 978. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Beatrix Capet (938 - na 1003), was echtgenote van Frederik I van Lotharingen. Na zijn dood was zij vanaf 978 tien jaar lang regentes van Opper-Lotharingen. Zij speelde een actieve rol in de politiek van het Heilige Roomse Rijk en West-Francië.

Beatrix was een dochter van Hugo de Grote (de machtigste edelman van West-Francië) en van Hedwig van Saksen (zuster van keizer Otto I de Grote). Een van haar broers was Hugo Capet, die koning van Frankrijk zou worden. Ze hoorde dus tot de hoogste adel van West-Europa. In 951 werd ze verloofd met Frederik, die als belangrijke edelman in Opper-Lotharingen een waardevolle alliantie voor haar vader was. Ze trouwden in 954 of 955 toen Beatrix meerderjarig werd. Als bruidsschat bracht ze de Lotharingse bezittingen (onder andere Saint-Mihiel) van de abdij van Saint Denis in Parijs mee. Dit vormde de kern van het latere graafschap Bar.

Na het sneuvelen van haar man in 976 tegen Lotharius van Frankrijk was ze regentes voor haar minderjarige zoon Diederik en noemt zichzelf “dux” (hertog). Ze koos partij tegen Lotharius en voor de keizerin-weduwe Theophanu en keizerin-moeder Adelheid. Daardoor werd ze automatisch tegenstander van hertog Hendrik II van Beieren. Haar steun aan Otto III was doorslaggevend voor zijn keuze tot koning. Als tegenprestatie werd haar zoon Adalbero tot bisschop van Metz benoemd. Beatrix voerde een actieve diplomatie naar het keizerlijk hof en West-Francië en speelde een belangrijke rol in de vreedzame oplossing van de opstand van Hendrik van Beieren (die zijn hertogdom behield) en de oorlog met Lotharius. In 985 bereikt ze via haar broer Hugo de vrijlating van haar zoon Diederik die in Verdun gevangen was genomen. In 987 trad ze terug als regentes en werd Diederik hertog van Opper-Lotharingen. In de praktijk hield ze nog veel macht in handen en hierdoor ontstond een conflict met haar zoon, Diederik. Die heeft haar zelfs opgesloten in een abdij om zo de werkelijke overdracht af te dwingen, maar onder druk van de paus moest hij haar weer vrijlaten.

Beatrix voerde een correspondentie met Gerbert van Auriallac, een bekende wetenschapper en geestelijke, die later als Silvester II paus zou worden. Naast Diederik en Adalbero kregen Frederik en Beatrix nog een zoon Hendrik, die ca. 975 is overleden.

Beatrix is getrouwd met Frederik I van Lotharingen in 954. Frederik is geboren in 912; is gestorven op 17 jun 978. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Otto van Bourgondië (944 - Pouilli, 3 februari 965) was de tweede zoon van Hugo de Grote, hertog der Franken, en Hedwig van Saksen. Van zijn vader kreeg hij het graafschap Auxerre. Hij huwde met Liutgarde de Vergy, dochter en erfgename van Giselbert van Chalon, hertog van de Bourgondiërs, graaf van Beaune, van Autun, Avallon, Troyes, Dijon en Chalon. Bij het overlijden van zijn schoonvader nam koning Lotharius van Frankrijk de gelegenheid te baat om een deel van Bourgondië in te lijven bij Frankrijk.

Aantekeningen:

Otto van Warcq (ca. 955 - ca. 987) was een zoon van Albert I van Vermandois en van Gerberga van Lotharingen.
In 971 richtte hij de vesting van Warcq op en viel hij zijn buren, zoals de bisschop van Reims, aan. Otto geldt als de eerste graaf van Chiny, alhoewel hij zo nog niet genoemd werd.
Hij was getrouwd met Ermengarde, dochter van Robert I van Namen of van Albert I van Namen, en werd de vader van Lodewijk I (-1025).

Gezin/Partner: Ermengarde van Namen. Ermengarde is geboren in 955. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Adalbero II van Metz (omstreeks 958 - 14 december 1005) was bisschop van Verdun in 984 (als Adalbero I) en van 984 tot aan zijn dood bisschop van Metz (als Adalbero II).

Hij was de zoon van Frederik I, hertog van Opper-Lotharingen en van Beatrix van Frankrijk, de zuster van Hugo Capet.

Adalbero voltooide zijn opleiding in de abdij van Gorze waar hij onderricht kreeg van zijn oom, bisschop Adalbero I van Metz. Hij was voorbestemd om bisschop van Verdun te worden maar in 983 werd Hugo II verkozen. Het jaar nadien trad deze laatste af en werd Adalbero toch benoemd tot bisschop van Verdun.

Na de dood van bisschop Diederik van Metz werd Adalbero op 16 oktober 984 verkozen tot bisschop van Metz en trad hij in de voetsporen van zijn oom. Het bisdom Verdun liet hij over aan een familielid, Adalbero, die de zoon was van Godfried van Verdun.

Als bisschop van Metz ijverde Adalbero voor de hervormingen van de kloosters en abdijen en in het bijzonder deze van Cluny. Hij bouwde de Sint-Symforianusabdij in Metz opnieuw op. Zijn bisschoppelijk paleis werd bij zware ziektes ingericht als hospitaal waar hij zelf de zieken verzorgde.

Adalbero nam deel aan de synodes van Mainz (in 1004) en van Aken (in 1005) waar hij koning Hendrik II steunde.

In mei 1005 kreeg Adalbero, op weg naar zijn broer Diederik I van Lotharingen, een beroerte waardoor hij deels verlamd was geworden. Op 14 december van datzelfde jaar stierf hij aan de gevolgen hiervan. Hij werd begraven in de kerk van de Sint-Symforianusabdij.

Aantekeningen:

Diederik I van Lotharingen (rond 965 - 11 april 1027) was een zoon van hertog Frederik I van Lotharingen en van Beatrix van Frankrijk, zuster van Hugo Capet. Hij was hertog van Opper-Lotharingen en graaf van Bar van 978 tot 1027, in opvolging van zijn vader. Tot 987 was zijn moeder regentes, ondanks dat Diederik toen al minstens 20 moet zijn geweest en volgens de gewoonten van die tijd was een vorst met 16 meerderjarig en in staat om zelfstandig te regeren. Diederik zou mogelijk zijn moeder hebben laten opsluiten in een klooster teneinde eigenhandig te kunnen heersen. Feit is dat ze na 989 niet meer vermeld wordt. Andere geruchten fluisteren zelfs over pogingen haar te vergiftigen.

In 985 belegerde hij Verdun dat door Franse troepen was bezet en werd daarbij gevangengenomen. Hij werd vrijgelaten maar enige tijd later zwaargewond gevangengenomen door paltsgraaf Ezzo van Lotharingen in het conflict tussen keizer Hendrik II en de Luxemburgers over Metz. Diederik werd in Ezzo's kasteel Tomburg opgesloten en moest zich voor een groot bedrag vrijkopen. Ook werd Diederik nog een keer door de Bourgondiërs gevangengenomen. Hij voerde wel een succesvolle campagne in de Champagne tegen Odo II van Blois toen die de stad Toul aanviel. In 1024 maakte Diederik op tijd de keuze voor koning Koenraad II en behield zo zijn titels. In de laatste jaren van zijn bestuur deelde hij zijn taken met zijn zoon Frederik maar die overleed al in 1026, voor Diederik.

Aantekeningen:

Lodewijk I van Chiny (ca. 970 - 28 september 1025) was een zoon van Otto I van Chiny en van Ermengarde van Namen. Hij volgde in 987 zijn vader op als graaf van Chiny. In 1024 werd hij graaf van Verdun, toen graaf Herman zich in een klooster terugtrok. Hermans broer Godfried accepteerde dit niet, trok ten strijde tegen Lodewijk en doodde hem in 1025.

Gezin/Partner: Catharina van Loon. Catharina is geboren in 990. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Lodewijk II van Chiny (ca. 1025 - voor 1066) was een zoon van Lodewijk I van Chiny en van Catharina van Loon. Over hem is weinig bekend. Hij was graaf van Chiny en heer van Ivoix in 1025-1066 en trouwde met Sophia van Verdun, mogelijk dochter van Frederik van Lotharingen.

Gezin/Partner: Sophia van Verdun. Sophia is geboren in 1030; is gestorven in 1078. [Gezinsblad] [Familiekaart]